An other one bites the dust.

Nanga Deff

Hier zijn we weer voor de wekelijkse update! Ondertussen zijn we al een maand in het prachtige Afrika, dus de tijd gaat echt snel snel snel!

Even over het lesgeven:

Deze week hebben we een staff meeting meegemaakt, op z’n Afrikaans. Iedereen zit samen in de leraarskamer en de principal vertelt samen met de vice-principal de belangrijkste agendapunten. Daarna volgen de voorstellen van de leerkrachten. Terwijl de (vice)principal alles overloopt, worden leerkrachten opgebeld (en hun gsm staat zeker niet op stil), gaan ze even buiten een tourke doen of doen ze hun dagelijkse siësta. Na elke activiteit moet er immers worden gerelaxt!

De voorstellen die kwamen waren wel zeer interessant. Hoe aanwezigheden/afwezigheden van leerlingen/leerkrachten aanpakken, de toestand van de wc’s, de slechte beheersing van het Engels bij de leerlingen, de organisatie van de test resit periode op vrijdagnamiddag, de organisatie van een sportdag en projectweek (waar wij dus zeker een groot deel op ons gaan nemen). Jaja, er staat ons hier nog veel te wachten!

Ik heb ondertussen ook van mijn mentor de vraag gekregen of ik voor SES al zijn andere klassen ook niet wil begeleiden. Ik ga dus zowel mijn eigen “klasjes” als die van mijn mentor zowat leiden/ activiteiten organiseren. Mijn mentor is een grote fan van de verschillende werkvormen die we in België hebben dus de bundel met verschillende (actieve) werkvormen ligt al klaar!! Ik heb ondertussen al kringgesprekken, klasgesprekken, presentaties, BegeleidZelfstandigWerken, placemat, ... uitgeprobeerd. In het begin was het wel wat wennen voor mezelf, voor de mentor en voor die gastjes, maar ze weten ondertussen al wat ik wil (en wat niet) Goede afspraken, maken goede vrienden.

Donderdag heb ik strafstudie mogen geven (van 16u tot 18u) en dat was afzien. Zowel voor mezelf als voor de leerlingen! Ik had sinds 10 uur mijn ontbijt al binnen en voor de rest niets, nada, nougabollen dus die maag knorde wel wat! Een Gambiaanse strafstudie = leerlingen in een klas zetten, deur op slot en ze 2 uur later naar huis laten gaan. Ze waren dan ook wel wat verbaasd dat ik een strafstudie wou ‘leiden’. Een strafstudie is immers een straf voor de leerlingen en niet voor de leerkracht dus normaliter is er nooit een leerkracht aanwezig in de klas. Except me, this time. Ik heb alle leerlingen alleen aan een bank laten zitten, met telkens een bank of twee tussen en ze een opdrachtje geven! Dit vonden ze wel een ambetante strafstudie vergeleken met anders. Hun opdracht was de volgende: Schrijf een brief van 2 pagina’s waarin je je verontschuldigen aanbiedt aan miss Essique voor je gedrag in de klas. Excuses, reden waarom je hier zit, de gevolgen voor jezelf, miss Essique en je klasgenoten, waarom is deze brief belangrijk, ... 

Op zich een saaie opdracht, maar de leerlingen hier hebben veel problemen qua lezen, schrijven etc. in het Engels. Dit viel sterk op wanneer de leerlingen een kleine presentatie mochten geven. Dit was de eerste keer in hun schoolcarrière dat ze iets voor de klas moesten brengen, dus zenuwen en stress alom. Eerst en vooral omdat ze voor een grote groep moesten spreken, maar ook omdat hun spreekvaardigheid in het Engels werd getest. (In de les Engels gebeurt dit immers amper). Bij sommige ging het spreken al wat vlotter dan bij de andere, maar hier wordt sinds deze week bijna elke dag aan gewerkt. Voorbeeldjes: leerlingen zaken zelf laten uitleggen in hun eigen woorden, leerlingen meer aan bord laten komen (vooral bij wiskunde waardoor ze het zelf moeten expliqueren), ze laten herlezen wat ze hebben opgeschreven, kringgesprekken organiseren enzovoort.

In het begin was het heel moeilijk om leerlingen te laten luisteren. De mannelijke leerlingen hebben het wat moeilijk om naar een vrouwelijke leerkracht te luisteren dus hun haantjesgedrag vormde toch wel ergens een probleem. Vrouwen zijn hier nog altijd wat ondergeschikt aan de man, dus het is een beetje een schok voor jongens/mannen als vrouwen hun recht in de ogen kijken (boos weliswaar) en hun zeggen wat ze moeten doen. Ik ben ondertussen al goed geworden in de booskijkenstaarwedstrijd, dus dan toon je ook dat je het echt meent. Een gebruikelijke (lichte) straf hier is het knielen voor de leerkracht helemaal van voor in de klas. Niet makkelijk om een jongen zo ver te krijgen, maar van zodra 1 jongen het doet, weet je dat ze je gaan beginnen respecteren!

Op vrijdagnamiddag geven we nog altijd 3 uur wiskundebegeleiding, Dit telkens van 12uur tot 15 uur. Vrijdag is het hier een halve dag les, maar wij doen daar graag nog eens een schepje bovenop. Mathematics, gotta love it! Die wiskundebegeleiding is echt wel belangrijk voor de leerlingen hier, omdat ze veel basiskennis missen/vergeten uit de vorige jaren waardoor ze tijdens de les niet altijd meekunnen. Tijdens de vrijdagnamiddag proberen we dat dus te verhelpen. Niet altijd even simpel als je 60 studenten in een klas hebt, die allemaal wat probleempjes hebben! Maar, waar een wil is, is een oplossing! Het is me toch al elke keer gelukt om ze 3 uur lang te kunnen bezig houden met allerhande leuke/uitdagende/ afwisselende oefeningen, zodanig dat ze op het einde van de 3 uur volledig mee zijn met het huidige onderwerp.

Vrijdag was ik ook wel heel erg aangedaan door wat ik hier op school heb gezien. De leerkrachten gebruiken hier een ‘pipeline’ (rubberen stok)  om leerlingen te straffen die zich niet gedragen of die hun huiswerk meermaals niet hebben gemaakt. Enkele leerlingen waren donderdag niet naar de strafstudie gekomen en die moesten dan tijdens mijn lesje naar voor komen in de klas (moest van de mentor). Naar voor komen om geslagen te worden. De leerlingen kregen van mijn mentor slagen op hun handen, achterste, billen, ... Een jongen begon zelfs te wenen in de klas omdat de stok superhard zijn middelvinger had geraakt en niet zijn volledige hand... (Dacht toen dat zijn vinger was gebroken) Afschuwelijk gewoon om de kreten en het gesmeek van de leerlingen te horen. Ik ben die les zelfs naar buiten gestapt omdat ik het niet langer kon verdragen. Dit zijn beelden die ik niet snel zal vergeten...

Bij een later gesprek met de mentor is gebleken dat ze om te beginnen geen lijfstraffen mogen uitdelen (7 dagen celstraf anders) maar dat ze het wel doen om de leerlingen de baas te kunnen blijven. Spijtig genoeg heb ik de leerkrachten nog niet kunnen overtuigen om het niet meer te doen. Hun “oplossing” op het probleem (Catherine die het niet aankan om zulke dingen tezien) is simpel: ze zullen de leerlingen uit de klas roepen en in hun bureautje slaan. Dan zie je de leerlingen dus gewoon met een bang hart de klas verlaten en in tranen terugkomen... Ik vrees er echter wel voor dat ik aan deze maatregel niets ga kunnen veranderen. Ik blijf echter (net als GJ) mijn been stijf houden en raak die stok voor geen geld aan!

Gj: Ik heb echt een zalige mentor voor wiskunde, Mr. Dibba. Hij is zelf nog student economie op de universiteit. Hij geeft alle uren wiskunde aan de hoogste graad op de school. Welke ik dus allemaal overneem van hem. Hij is altijd te vinden in “mijn office” met wat verhalen, broodjes, raad of moppen. Hij nodigde mij dan ook uit om naar de trouw van zijn zus te gaan. Dit was een zeer speciale avond. Met de bushtaxi voor 10 Dalasi naar WestField Serrekunda. Daar aangekomen in de compound van de familie van de zus groet ik iedereen en staan er gerust 130 stoelen te wachten op meer volk. Alles is zeer op het gemakske en niemand is gestrest. De stoelen worden deels opengezet, de rest neemt zelf zijn stoel wel. Binnen wordt ik direct uitgenodigd om lunch te eten uit een grote schaal met enkele vrouwen en Mr Dibba. Coctail benachin (mix van groentjes met rijst en kip). Superlekker! De mooiste stukjes kip werden voor mij uitgekozen en mijn kant van de schaal geworpen. De kinderen zaten naar de bloedigere film ‘Pirana’ te kijken. (NOT SUITABLE). Daarna verzamelden alle mannen van de vrouw haar familie en de man haar familie. Een discussie barst los over hoe de familie van de vrouw eist dat de man goed zorg zal dragen voor de vrouw ect. Daarna was het de vrouwen hun beurt. Alle vrouwen verzamelden en steeds meer volk stroomde toe. Alles werd professioneel vastgelegd op camera, zie foto! Al snel werd het donker en na enkele uren observeren was eindelijk de prachtige (18 jarige) bruid aangekomen. Ze was aan het wenen, zoals dat naar het schijnt hoort volgens de traditie. (en ook wel om dat ze weggaat bij haar familie om bij de man zijn familie te wonen) Nog vlug een bakje meeneem eten in mijn handen en terug richting Baanjul (zoals ze dat hier uitspreken). Bakje weggegeven aan iemand op straat en mijn avondeten en lunch bij onze gastheer gaan opeten.

Er zijn dus echt nog lessen die niet vlot verlopen gewoon omdat de leerlingen … hoe we het ook willen verwoorden, we denken na veel overleggen dat de klasgroepen gewoon te groot zijn. Alle leerkrachten hebben problemen met het hebben van gezag. Ook wij dus regelmatig. Mijn klasgroep van de laagste graad op school (7FAAL) bestaat uit 42 leerlingen van 13-15 jarigen. Ze kunnen de dubbele periods van 1u10minuten echt een hel maken als ze willen. Dat we echt niet weten hoe we het kunnen aanpakken. De interesse ontbreekt soms, alleszinds we zijn van plan om iets te vinden om de mentaliteit van de leerlingen aan te passen.
Didactische tips zijn altijd welkom!

Cath:

Spijtig genoeg gaan we elke week een paar keer naar het Banjul City Council om onze briefjes op te halen, maar er is er nog geen enkel toegekomen.  De meeste briefjes zullen ondertussen al 3 weken onderweg zijn... Van zodra we echter iets in de bus krijgen, houden we jullie op de hoogte! Natuurlijk is het wel aangeraden om nu terug al briefjes te schrijven, zodat we binnen 3 weken nog eens post hebben eh :-)

Heel even over de activiteiten van deze week:

Zaterdagochtend zijn we met Anneleen en Jolien (2 studenten verpleegkunde uit Oostende) en met Shana (studente sociale wetenschappen) de mangroves gaan bezoeken. Voor deze excursie moesten we maar liefst om 6u30 opstaan, en dat op een zaterdag seg! De moskeeën in de buurt maken ons nog steeds om 6u30 wakker met hun ‘ allah ach bar’ kreten overal, dus feitelijk zijn we da altijd al wakker. Maar er blijft een verschil tussen wakker zijn en opstaan!

Om 7uur met de meisjes afgesproken naar het presidentieel park en hup to the beach. Afgesproken om 7u30 om uiteindelijk te vertrekken om 8 u 35. It’s Gambia time! Eenmaal vertrokken, werden we maar liefst 5uur rond geleid door de mangroves. Gids van dienst was Camara met zijn klein motorbootje. We hebben de verschillende mangroves bezocht, een uitkijktoren, Lamin Creek, oesterkwekerijen, ... Het was een fantastische ervaring! Spijtig genoeg waren we op het einde van de excursie wel wat verbrand.

Zoals jullie hierboven kunnen lezen, kruipt er heel veel tijd in het lesgeven, lessen voorbereiden, overleggen met andere leerkrachten qua werkvormen (ik geef zelfs tips aan leerkracht Engels en Frans), reflecties schrijven, etc. maar soms vinden we toch ook nog eens een gaatje om een toepasselijk gedicht over Gambia te schrijven:

Hier zit ik dan in Gambia,

The smiling coast of Africa

't Is hier warm, 't is hier heet

Van 10 uur 's morgens al bezweet

Deo, DEET en zonnemelk

Elk dag een beetje van elk

Sommige plekjes worden eens vergeten

Die staan dan vol met muggenbeten

Elke dag weer lesjes geven

betekent opstaan rond de zeven

Ontbijt ophalen and hup to school

Die toubabs hier zijn echt wel cool

Mathematics is hier ons vak,

Inzicht en rekenen, een echte krak

Voor S.E.S. is het nog even wennen

Om al die namen en feiten goed te kennen

De eerste maand is achter de rug

Voor ik het besef, ben ik alweer terug

Maar nu nog even volop genieten

Liefst zonder al die parasieten

Beestjes hier en insecten daar

De bus insectenspray staat altijd klaar

't Is echt genieten van elk moment

Zodat je later een ervaring rijker bent

Guitige Groetjes Guit Gambia!