Veilig aangekomen. De eerste 2 dagen in Gambia.

Dag drie is aangebroken.

Ik zal nu mijn best doen om te beginnen bij het begin.

We houden een klein dagboekje bij waar we elke dag de meest memorabele gebeurtenissen in noteren. Hiermee kunnen we makkelijker in een berichtje zetten wat de voorbije dagen gebracht hebben voor ons.

Om 16uur kwamen we aan op de luchthaven. Een uurtje later zou ons Afrikaans avontuur echt beginnen. Bagage werd aanvaard met slechts 400 gram teveel.

Nog een starbucks in de vertrekhal, het laatste beetje luxe dacht ik. Iedereen die beloofd had om geen traantjes te laten brak al snel zijn belofte en wuifden ons voor 3 maand vaarwel. Na even stappen waren we nog even aan het wachten aan onze gate toen er afgeroepen werd dat iedereen op het vliegtuig moest. Blijkbaar waren we er toch niet zo vroeg dan we dachten. Op het vliegtuig werden we door ‘vriendelijke’ stewardessen begroet. (Die dames zullen er ook al een lange vlucht hebben op zitten dachten we dan.) In het spaans werden we naar onze plaats begeleid. 

Aangekomen in Madrid hadden we 3uur om over te stappen naar het vliegtuig dat ons naar Banjul zou brengen. De tijd hebben we verdaan met leren 30-tigen en stappen naar de volgende Gate. Bordjes duidden aan dat we nog 17 minuten moesten stappen voor we in de Gate zouden zijn. De karretjes kwamen goed van pas. Dan kregen we bovenop onze 3uur nog een uur vertraging.Eenmaal op het vliegtuig merkten we snel dat het niet helemaal vol zat. Een beetje meer ruimte dan voorzien dus. Al hielp dat voor het slapen niet zoveel. Het eten wat (volgens Catherine: eikebah) (volgens Gj: goed te doen). De vlucht duurde 5uur en ging gepaard met een klein beetje turbulentie, wat Catherine niet echt zo leuk vond. Gelukkig sliep zij hierdoor en maakte ik haar niet wakker, anders zou het stressen zij geweest voor haar.

Aangekomen in Gambia wou iedereen op de eerste bus van het vliegtuig naar de luchthaven. Wij hebben rustig gewacht op de volgende bus, die nog niet halfvol zat. Na een papierke in te vullen werden we al snel gelukkig gemaakt met de  eerste glimp op onze valiezen. Na de 3^e controle mochten we Gambia binnen! Yey!

Al snel merkten we Batta en Ousman op die stonden te wuiven met 2 papieren. Catherine en Gert. We werden direct verwelkomd en het feit dat ze al 2uur aan het wachten waren was snel vergeten. Namen werden uitgewisseld en onze valiezen werden al snel in een Toyota 4x4 in de laadbak gesmeten. Het was nog zeer vroeg, toch liepen er wel al redelijk wat mensen op’t straat. Een keer vriendelijk knikken naar de politiecontrole om Banjul binnen te rijden en dat was dan ook in orde. En passant werden we al voorzien van de nodige uitleg bij een korte sightseeing tour op weg naar ons verblijf. We werden binnengelaten in een kotje ergens op de binnenkoer van een bakkerijtje. (Stel je niet te veel voor bij een bakkerijtje). De buurman liet ons binnen en tot onze verbazing kregen we een kamer met deftige douche wc en lavabo. Zelfs een Tv en kast waren voorzien. 

We zullen dus 3 maand een kamer delen. Aan de plafond hing er zelfs een ventilator.Water leerden we drinken uit zakjes en al snel zei onze maag dat het water was dat we toch niet gewoon waren. (klein chloor smaakje). Als ik jullie al gerust mag stellen, dat is de enige moment dat we iets van klachten hebben gehad van ons lichaam. Voor de rest verloopt alles zeer goed.

Al snel kregen we te maken met de afrikaanse plaagjes. Al snel moesten we teruggrijpen naar de zaklamp aangezien de elektriciteit weg was. Nog vlug de muskietenetten opgehangen en dan het bedje in. Gj maakte al snel de eerste mug onder het muskietennet dood en sliepen nog enkele uurtjes.

Dag 2 was aangebroken. Er was niet echt een overgang aangezien er niet zoveel geslapen was die nacht. Wakker worden met kakelende kippen en gebabbel van de buren. Al snel werden de eerste (opvoorgand geleerde) wolof woorden uitgewisseld. Iedereen rondom ons doet zijn best om engels of frans te spreken tegen ons en wij proberen enkele woordjes Wolof uit. Tijd om de valiezen uit te pakken. Dit duurde toch zeker een uur. Amai wat hadden we veel tot in Afrika gekregen! Ook het feit dat alles in 1 kast met 3 schappen moest was niet simpel. Dan ben ik als eerste da straat op getrokken. Heel veel bekijkes, wat er voor zorgde dat ik na een 200 tal meter toch terug naar de Bakery kwam.

Het bakkerijtje wordt gerund door enkele families, op een houtvuur worden de cupcakes en cakes gemaakt. Het deeg wordt elke morgen bereid in grote kommen. Het ziet er allemaal niet zo hygienisch uit, maar op dag 3 (nu) hebben we ons eerste cakeje aangeboden gekregen en het smaakte eigenlijk zeer goed. Iedereen is hier heel lief en vriendelijk tegen ons.

Tijd om dingen te ondernemen. We liepen nog steeds met ons fortuin in een broeksriem door de drukke en chaotische straten van Banjul. We gingen richting de City Counsil en kwamen daar al gauw Ousman tegen. Hij bracht ons naar de Lord of the City. Waar we even buiten moesten wachten. Even.. in Afrikaanse normen dan? Een uur later hadden we al kennis gemaakt met de secretaresse en de andere 15 mensen die in haar kleine kotje pasten. We mochten delen in het ontbijt en de koffie werd overgegoten in een tas voor ons. Dan mochten we naar binnen. Plechtig werden we onthaald door de CityLord en zijn CEO. Ousman had ons uitgebreid voorgesteld. Het beste werd ons toegewenst voor de komende maanden. Dan konden we ons geld in bewaring geven. Er werd een kladpapier gezocht voor onze namen op te schrijven en de bedragen die we in bewaring gaven. NEXT! 

Onze gastheer ontmoeten. Batta heeft ons een uitgebreide rondleiding gegeven en ons kennis laten maken met onze Gastheer. Die leeft zeer breed en heeft eigenlijk voor afrikaanse normen een Luxevilla. Balkon, beveiligde deuren, ventilatoren, biggassflatscreentv,… alles wat je je niet zou voorstellen in Afrika. We werden heel vriendelijk onthaald en op de vraag waar we geld konden wisselen werd dan ook direct iemand opgebeld die ons een betere ‘Black’ rate kon geven. 5 minuten later werd ons geld in zijn living gewisseld. De zwarte markt.. gotta love it

Batta bracht ons dan richting onze school waar we les zullen geven. Dat is op 400m van ons kotje. Daar maakten we kennis met de verschillende leerkrachten en klasgroepen. De lokalen zijn gemaakt voor groepen tot 50 leerlingen. Er zijn blackboards aanwezig en elk kind had een bankje ook een podiummeke voor de leerkrachten (verhoogje van 30cm voor het bord). We werden direct voorgesteld en hebben zelf aangekondigd dat we eerst een weekje zullen observeren om the way of teaching te zien, en dan de week nadien zullen beginnen met zelf les te geven. Alles was goed en we werden met open armen onthaald. Ideeën zoals een Wiskunde-wandeling, projectweek en huiswerkbegeleiding bij ons op het dak staken al direct de kop op. Het was op dat ogenblik al gigantisch warm en de zon brandde echt. Al was dat voor de kinderen precies geen probleem want die waren uitbundig aan het voetballen.

Hierna werden we afgezet bij Muhammed S. Saho (onze gastheer), daar kregen we rijst met een soort kippenragou. Lekker en pikant, maar verdraagzaam. Ook de fanta was lekker. Even chillen in zijn luxezetels die echt gemaakt zijn om als een koning in te zitten. Daar mogen we dus na een kleine discussie voor de regeling ook eten. We verblijven dus in ons kotje en mogen dagelijks gaan eten voor 2400Dalasi voor beiden per week.

Daarna zijn we gaan winkelen en heeft Saho 2 theekopjes en waterketeltje gekocht voor ons. Zodat we ‘s morgens bij de buren ons kopje thee kunnen drinken. Water drinken we uit kleine zakjes van 500ml (het is wel minder denk ik..) alle zakjes zijn even groot en er staat altijd wel iets anders op.

Op straat roepen alle kindjes ons Toebab na, wat blanke vriend wil zeggen. Het is hier een zeer leuke en aangename sfeer. Voorlopig voelen we ons nog een beetje toeristen maar dat zal weldra veranderen als we dagelijks op de school vertoeven. “Word goes around quick here in Banjul.” 

Na de shopping spree met Saho was het tijd voor een verfrissende ‘regen’ douche. Even mediteren op de berg (de trap van een half afgebouwd huis vlakbij de bakkerij. Dat geeft een mooi zicht over de verschillende daken, en ons kotje. Bij de buren staat een kokosnotenboom die ons voorziet van de nodige schaduw.

Voor onze avonddiner die na 10 viel nog even naar de film Intouchables gekeken. Batta had ons ook voorzien van een Gambiaans nummer; 002207352446. Als je ons wil bereiken kan je altijd naar dit nummer bellen. (kost ons niets) Sms’n doe je best naar 0032484771785 dat kost enkel het smsje voor jullie.

Het diner was weer veel te sjeek naar Afrikaanse normen; frietjes met kip en salade. (er kwam zelf ketchup aan tepas) Het gaf een dubbel gevoel. We zitten hier in een arm gebied, te eten bij een van de rijkste families van Banjul. ’t Was wel lekker. Maar echt veel aanpassen is het dus niet. Time to go to bed.

BTW: Catherine kreeg haar eerste huwelijks aanzoek van de ‘head of police’. Jammer dat het niet wederzijds was.

Gambiaanse groetjes Gj en Cath.