Een weekje verder.

Naka Bechek bi?

Bechek baang fi.

Jama Rek, opstaan gebeurt nog altijd door kakelende kippen en luidkeelse kreten uit de omliggende moskee ’s. Er is weeral enorm veel gebeurd maar ik zal mijn best doen om over alles iets te vertellen!

Het ontbijt bestaat bijna steevast uit een broodje met versgebakken omelet en ketchup. Njam njam dus!

Het strand ligt net zoals het schooltje om een goed kwartiertje wandelen. De zon is hier zo goed dat het minder dan 15 minuten duurt om te verbranden zonder crème op uw vel. (Catherine is daar getuige van.)

Het bakkerijtje met de lokale bewoners beginnen ons ook te kennen. De cakejes die ze er maken vallen bij Gj zeer goed in de smaak! Maarja, wat wil je 10 Dalasi (25cent) voor een overheerlijk cakeje. ’t Leven is hier niet zo duur als je steeds bij je gastgezin kan eten. Een half uurtje internet op een trage computer kost je amper 15 cent. Wifi is 50cent voor een uur, maar dan kan ik met de IPod op het internet en Skypen. Alleszins, het gaat goedkoper uitkomen voor mijn ouders om mij hier te laten leven dan in België! Water is zoals gezegd uit zakjes, deze kosten drie cent / stuk of gekoeld 6cent. (400ml) 

Ondertussen komen we bij ons gastgezin al zeer goed overeen. Hun geadopteerde dochter heeft al kunnen genieten van onze ‘huiswerkbegeleiding’ kunsten. Het is een rare bende, maar bij wie thuis is dat niet zo?

Zondag zijn we naar Senegambia geweest. Dat is een deel van Gambia dat zo genoemd wordt naar een populair hotel dat deze naam deelt. Zeer toeristisch. Wij zijn daar met Sega, een Senegalees die we in ons gastgezin hebben leren kennen naartoe geweest. Deze kent daar iemand die bevriend is met zijn moeder. Het is hier allemaal via via! We zijn dan uiteindelijk terechtgekomen in een luxe-oord met allemaal supersjeeke huizen, met ook weer meiden en een zwembad. Samen met de gastvrouw hebben we uit een grote schotel de eerste happen mogen eten, daarna volgden de rest van het gezin. Met de zoon van de gastvrouw zijn we dan de buurt gaan verkennen en dan richting een Crafts-market geweest (crap-market gaf de zoon eerlijk toe). Dan heb ik bananen gekocht welke ik (alleen omdat Catherine met haar korte broek den bos niet in wou) samen met een gids in het Monkey-Forest aan de apen kon geven. De wandeling eindigde langs het strand, waar ik dan Catherine en Liam tegenkwam die zaten te genieten van de prachtige oceaan!

De week begint.

Op het schooltje is er maandag altijd een Assembly voor de lessen beginnen. Dan worden sommige regels herhaald, afspraken gemaakt en dingen die staan te gebeuren (zoals Independence day) worden besproken. De stagiairs worden dan ook voorgesteld en mogen ook even hun zegje doen voor 200 studenten. Even uitgelegd wie we zijn, wat we komen doen, etc. Hierna volgt er altijd het volkslied dat de leerlingen moeten zingen.

In het begin was het heel confronterend, hoe de kinderen bij sommige leerlingen ECHT NIET luisterden en bij een andere leerkracht dan gewoon stil waren en correct volgden. In een bepaalde les (Frans) hebben we volgende activiteiten waargenomen: Naaien, houtbewerking, game boy, slapen, tekenen, praten, geld aftroggelen, kletsen uitdelen aan elkaar, een ander vak leren. Spieken tijdens toetsen is een must. (als ge gepakt wordt krijgt ge wa pletsen van de leerkracht met den boek waarmee ge aan het spieken zijt) 

De lesblokjes zijn 35minuten, maar van de 7uur wiskunde in 1 klas zijn dat 3keer 2 blokjes na elkaar en eentje apart per week. Na 2 dagen waren we gewend aan het reilen en zeilen van de school. Sommige leerkrachten zijn echt competent, maar sommige missen jammer genoeg ondanks hun grote inzet ….(respect). Wanneer we 3 dagen ver waren was het al aan Catherine om als eerste de vuurdoop te krijgen en onvoorbereid voor de klas te moeten staan. Het was een interessant onderwerp maar zeker niet makkelijk: toeristische plekken in Gambia. Leg maar eens bepaalde streken en historische monumenten van een land uit, als je ze niet kent! Maar she did it! Bij al de lessen science and environmental sciences komt er wel iets van cultuur in voor. Zo is bv de crocodile pool een sacred place: een plaats waar een onvruchtbare vrouw naar toe MOET gaan om terug vruchtbaar te worden… 

Ik was die dag “eventjes” alle hulpgoederen van de Godiva gaan halen in de haven. Het uitladen gebeurde door de militairen op de boot. Ik begon direct int Vlaams tegen allemaal de mannen te zeveren en al gouw mocht ik om de douanepapieren gaan. Even later kwam Ousman ook aan boord en zijn we in afwachting van de truck die alles ging vervoeren naar de officieren-bar geweest. Euforisch was ik als ik zag dat er nen tap aanwezig was met Jupiler en Hoegaarden. Het was amper 11u 'smorgens en verwachtte als aanbod dus ook gewoon een frisdrankje. … 10 minuten later stonden er daar samen met mij nog 4 hun eerste ‘vers getapte’ pint van de dag te drinken. Zalig! Even later was de truck al gearriveerd en werd deze door 5 mensen vakkundig volgeladen. Klaar om te vertrekken dacht ik dan! Om een lang verhaal kort te maken, 6uur later, 5 taxi’s, 2 koffies, 5 zakskes water, kilo’s geduld en 17 postjes later hadden we eindelijk alle papieren in orde om de vracht uit de haven te krijgen. Zucht* weg dagje.

Een dag later. Een dag planning kan uit vele dingen bestaan, maar vaak lukt het slechts om er 1 of 2 van uit te voeren. Zoals 5 computers vervoeren van Banjul City Council naar Garba Jahumpa kan al ettelijke uren duren.

Ook ik heb sindsdien al een paar keer onverwacht voor de klas gestaan. Een leerkracht die niet komt opdagen… hupla! Vuurdoop. Maar het was zeer leuk en de kinderen waren enthousiast. Hebben ondertussen al redelijk wat voor de klas gestaan en dat alleen nog maar tijdens de observatieweek. Ben benieuwd of we al papieren zouden hebben voor onze buitenlandse stage! Deze zouden normaliter ongeveer een maand geleden moeten zijn vertaald, maar still no sign of them! Ach ja, ook zonder papier zullen we wel goed leren hoe we moeten lesgeven!

Na het weekend is het Independence Day (18 februari). Dit is hier echt een grote en belangrijke gebeurtenis. Al de scholen uit de omgeving, the Banjul City Council, het leger,… zal op die dag namelijk paraderen voor de president. Daar komt heel wat bij kijken. Vrijdag was de repetitie: Catherine is samen met haar leerkracht SES en een tiental leerlingen naar die generale repetitie geweest. Bakken in de zon en wachten en wachten en wachten… Alle scholen marcheren achter elkaar het stadium rond, de leerkrachten wandelen aan hun linkerkant! Daarna moeten alle leerlingen en scholen het volkslied, ‘sunureew’ en’ let us all unite’ zingen. Lastig als je die niet kent! Catherine heeft meteen de tekst van de liedjes gevraagd en she’s learning the lyrics. Zotjes hoeveel werk daar in kruipt. Ze kent het volkslied en ’let us all unite’ al helemaal vanbuiten (nu is het enkel nog zoeken naar het ritme), maar ‘sunureew’ is een lied in het wolof (dialect) dus dat geeft wat meer moeilijkheden. Zaterdag zal ze naar school gaan om met enkele leerlingen de liedjes in te studeren. Jaja, school is hier ook open op zaterdag!

Ondertussen had Catherine ook te horen gekregen dat ze moet marcheren in een typisch Afrikaans kleed. Dus hup stof gaan halen en naar een naaier brengen (klein kotteke waar drie kinderen van misschien 12 jaar achter een naaimachine zitten). We zijn alleszins benieuw naar het resultaat. Het model van het kleed is niet gekend. De naaiers hadden enkel de maten nodig en hupsakee they can make it! Er zal zeker nog een foto volgen.

Groetjes uit Banjul!