The time of our life

Helloooooowkes

De tijd gaat hier veel te snel naar ons goesting. ’t Is al april.. dus nog 28 dagen en we zitten terug in het koude, witte België. Jajaja, het doet ons wel lachen om die verhalen uit het Noorden te horen (koude, regen, sneeuw, vriestemperaturen), terwijl wij ons hier uitzweten vanaf 11 uur ’s morgens. En dan hebben we nog niets verteld over het weekend dat we hebben beleefd!!!!!! Avontuur (en zweet) verzekerd!

Maar eerst nog even over de week op school: Ook in Gambia vieren ze Pasen en is er een paasvakantie. De paasvakantie is hier donderdag begonnen maar echt van vakantie kan je niet spreken aangezien er Easter classes zijn (dus lessen tijdens de paasvakantie die verplicht zijn voor grade 8 en 9). Dit betekent dat ook wij tijdens de paasvakantie lekker mogen lesgeven, maar op zich vinden we dat zeker niet erg (we nemen da wel op’t einde congé ;-) ).

Alle leerlingen en leerkrachten waren sinds begin vorige week al in de vakantiesferen (te laat komen, niet komen, ...). Dit zorgde wel voor wat chaos in de school. Ook de leerlingen waren al in vakantiestemming dus om ze da even geconcentreerd te houden: not easy! Woensdag was het dan closing ceremonie (toespraak door leerkrachten aan leerlingen) gevolgd door een staff meeting (personeelsvergadering). Tijdens de vergadering werd er weer van alles gezegd en geregeld, maar het belangrijkste voor ons was de organisatie van de projectweek. We gaan een project op poten mogen stellen in de week van 15 april met als thema hygiëne/environment. We hebben alvast al wat kunnen brainstormen en de ideeën komen in overvloed. De leerkrachten (en directeur) zijn alvast heel enthousiast, dus we zijn benieuwd hoe het hier a la Afrika zal verlopen.

Donderdag was in principe dus al paasvakantie maar er werd wel degelijk lesgegeven. Spijtig genoeg hadden de leerlingen dit niet zo goed begrepen en kwamen er bij mij (Cath) maar 4 leerlingen van de 70 opdagen... Even flexibel zijn en de les aanpassen dus! Quizje maken over SES en zeeslag spelen tijdens wiskunde (les ging over coördinaten) waren ingeving op de moment zelf.

Na donderdag komt vrijdag, goede vrijdag, en dat is hier wel een public holiday dus we hadden een verlengd weekend! Daar moesten we van profiteren en dat hebben we da ook gedaan. We kwamen op het idee om even een rondreis te maken door het binnenland van Gambia: why not he? Op de planning stonden Wassu en Janjanbureh, met daartussen alles wat interessant leek. Heenweg was via het noorden van het land, terugweg langs het zuiden (kwestie van alles gezien te hebben).

Iedereen die het ons eigenlijk afraadde: ’t is daar heeeel warm, je vindt daar geen eten of drinken, zorg voor genoeg malariapillen, hobbelige wegen, slecht vervoer, .... Ik was eerst toch niet volledig gerust in de reis, maar ben toch met GJ, Jolien en Shanna meegegaan. Zo’n reis maak je immers maar een keer mee, dus bring it on!  

Vrijdagochtend ging de wekker af om 6 uur, alles klaarmaken en weg zijn wij! Eenmaal op het strand aangekomen, was het toch wel even wachten op een bootje naar Barra (neenee de ferry nemen we niet meer, daar heb ik een 3 uur wachtende herinnering aan). Azo een brakkig bootje zal het dus worden. We moesten eerst wachten omdat er niet genoeg reddingsvesten aan boord van het bootje waren. Na toch wel een dik uur te hebben gewacht kon een drager ons op het bootje dragen (ZALIG!). Spijtig genoeg was het een zoete invasie waardoor het bootje heel hard kantelde. Iedereen wil namelijk om ter eerste dat bootje inkruipen. Resultaat: ik hield mij vast aan de zijkant van de boot, maar de vloer (dat bestond uit losse planken) begon te verschuiven en heplaaaaaa ik lag op de grond. Niets aan de hand, dacht ik eerst, maar dan voelde ik iets steken in de arm. Ja hoor een gigantische blauwe plek! Het zag niet blauw, maar zwart en was/is zo groot als een ei. Schouders recht, niet te veel aan de pijn denken en positief blijven, was the spirit! Goed begonnen is half gewonnen eh. Na een boottochtje van 20 minuten waren we aangekomen in Barra. Ook deze keer wou iedereen er als eerste uit, maar waren we – slimmerds als we zijn- gewoon blijven zitten, ons stevig vasthoudend aan stevige planken! Als zo goed als iedereen van de boot was, kwamen we in beweging. Een voor een gingen we uit de boot, ik als eerste. Ik zette me neer op de rand van het bootje, schoof naar de schouders van een drager, en merkte een kleine spijker op. De drager daarentegen had niets gemerkt en trok me verder op zijn schouders: jeplaaa scheur in de broek. Dan maar naar de tailor om te hoek om alles te laten maken: broek uit, onder naaimachine en 10 minute later was alles weer gefikst. Deze keer konden we echt vertrekken, en ik had mijn potje ongeluk wel gehad voor dit weekend!

In Barra hebben we een voorraad eten en drank opgeslagen: nootjes, bananen, water, koekjes, broodjes, ... Eten voor een hele voetbalploeg! Door een vriendelijke meneer een 7-place taxi gevonden die naar Wassu ging, en weg zijn wij voor Wassu. In begin viel de rit heel goed mee (het was nog maar 10 uur ’s morgens) maar naargelang we meer en meer het binnenland inreden, steeg de temperatuur en het gehalte zweetgeur in de auto. Quote van de dag: zo voelt een pizza Hawai zich dus in een heteluchtoven.  Na een dikke 2 uur even een tussenstop gehouden in Farafenni, en we konden weer verder. Tijdens de reis konden we alvast genieten van de echte Afrikaanse natuur: Savanna (grasland), kleine dorpjes, zotte chauffeurs, ... Na een goede 3 uur rijden kwamen we eindelijk toe in Wassu. Mijn eerste indruk was: Wassu is hier algemeen bekend als een toeristische pleister, maar het was echt maar een scheet groot. Natuurlijk heeft dit ook zijn charme! Even bekomen van de reis, genieten van een drankje (ja, de taxi had ons afgezet voor een shop, kwestie dat er hier zeker nergens eten of drinken te vinden ging zijn....) en we gingen op zoek naar een plekje om te overnachten. Algauw vonden we een lodge waar nog 2 kamers beschikbaar waren. In de lodge waren er zo’n 15 veeartsen aanwezig die in de omgeving de koeien gaan gaan vaccineren tegen allerlei ziektes. Na een hele uitleg, staaltjes bloed bekijken en een lunch later, konden we Wassu gaan verkennen!

Wassu staat bekend om zijn stone circles (cf Stonehedge). De stenen staan eigenlijk op graven van belangrijke mensen zoals koningen. Naast de stone circles was er een klein museum, dat we eerst hebben bezocht, maar door de lessen SES wist ik hier al veel over. Door de stijgende temperaturen (de volle 49 graden!), de aanwezig schoolkinderen in het museum en de vleermuizen die piepten aan het dak, ging onze aandacht al vlug naar iets anders: de stone circles!  Als je de stone circles gaat bezoeken, is het traditie geworden om een wens te doen: je raapt een kleine steen op en plaatst hem op een hoge (grotere) steen terwijl je een wens doet. Wij hebben alleszins onze wens gedaan, nu nog wachten tot hij uitkomt! Een paar gekke momenten beleeft dus al die stenen, en ons dagje was zo goed als perfect!

Na de omgeving te hebben bewonderd, in bomen te hebben geklauterd en ons gewoon geamuseerd, besloten we de avond door te brengen in Kuntaur. Maarja, hoe geraak je daar zonder taxi, auto, vervoermiddel? De ingeving komt als je een paard en kar ziet passeren, met een meneertje die ons wel wil voeren tot in Kuntaur. Hup iedereen op de houten kar en we kunnen weer verder. Dit was echt een fantastische rit voor ieder van ons. Met paard en kar is een goede manier om de omgeving te kunnen bekijken, om al de putjes in de grond te voelen (wat ik fantastisch vind!) en gewoonweg te genieten. De rijstvelden en lichtvliegjes zorgden voor een idyllische achtergrond. We dachten zelfs even dat we in Azië waren. Zoveel facetten die in Gambia aanwezig zijn: ongelooflijk!

In Kuntaur vonden we een andere lodge waar we ons avondmaal konden eten, genietend juist aan de oever van de rivier, met een prachtige zonsondergang op de achtergrond: het leek wel een recht uit een postkaartje te komen. In de pikkedonker zijn we dan ook met ons paard en kar teruggekeerd naar ons eigen lodge voor een welverdiende, verfrissende douche. Even voor de duidelijkheid: Wc = put in de grond + neus toeknijpen en douche = emmer met water; maar voor ons was het perfect! Genietend van de sterren aan de hemel, hebben we ons dagje heel goed afgesloten.

Zaterdag begint ook heel vroeg want de wekker loopt af rond 6 uur! Onze rugzak pakken, toch nog maar eens een voorraad inslaan en vervoer zoeken voor tot in Kuntaur. Ook deze keer, gebeurde dit met paard en kar. In Kuntaur hebben we een ontbijtje en kapitein gezocht, want de volgende halte was Janjanbureh (Georgetown) en deze weg wouden we niet in een auto doorbrengen! Even discussiëren om de prijs, even wachten en om 10 uur konden we vertrekken. Wat een boottochtje van 5 uur (!) ging zijn, is uiteindelijk meer dat 7 uur geworden maar wat we zagen was gewoon prachtig: de natuur, apen, vogels, nijlpaarden, ... Op het bootje hebben we ook een typische avonturierenlunch gegeten: tapalapa met corned beef (het was kip!). Om het te kunnen vergelijken: samsonworst uit België, jammiieeeee!

Rond 5 uur waren we dus in Janjanbureh aangekomen, wat fantastisch is aangezien de hoge temperaturen dan toch al wat zijn geminderd. Even de slaves houses bezocht en een lodge beginnen zoeken om onze zakken te kunnen opbergen. Klant is koning dus we hebben elke lodge (5) bezocht en gekeurd (bijna zoals in komen eten!). Uiteindelijk hebben we voor logde nummer 5 gekozen: de bird reserve. Deze lodge bestond uit ronde hutjes met een rieten dakje: perfect! Na ons te hebben geïnstalleerd (op en al 10 minuten tijd nodig gehad) waren we klaar om Janjanbureh te bezoeken. We hebben de freedom tree bezocht (boom die slaven uit andere plaatsen moesten omarmen om vrij verklaard te worden – Georgetown was een plek waar slaven hun toevlucht konden zoeken), een senior secondary school, het kerkhof, een refugee house voor slaven, ...

Voor de dinner hebben we de rivier overgestoken, want daar was een lodge die redelijk bekend was. Het was even wachten, maar na te hebben besteld kregen we soep met lookbroodjes (HEMELS) gevolgd door rijst met kip. En dit allemaal voor 3 euro (samen met de overzet). Na het buikje goed rond te hebben gegeten, moe maar voldaan de logde te hebben verlaten, de rivier met het bootje terug te hebben overgestoken, was het tijd om naar ons stekje te gaan. Nog even douchen (ja lap het water is op...) en genieten van een welverdiende nachtrust.

Zondag, de laatste dag van het weekend, dus tijd om terug naar huis te gaan. Opstaan tussen 6 en 7 uur, profiteren van stromend water om te douchen en we kunnen ons klaarmaken voor de terugweg. Vrijdag waren we langs het noorden gekomen, dus nu nemen we het zuiden! Het beste vervoermiddel was een busje die rechtstreeks naar Banjul ging, maar die zat natuurlijk al stampvol. Even wachten op een ander busje en weg zijn wij. Kwestie van ons even te amuseren, hebben we een schatting gemaakt van hoe lang we onderweg zouden zijn (5 - 6 - 7 uur?).  In het busje was het ook deze keer pokkewarm! Dat is ook niet moeilijk, met een dikke 40 graden buiten en met 29 man in een klein busje, bijna op elkaars schoot. Quote van de dag: “ik heb een zwembad in mijn broek (zweet).”

Een beetje zoeken naar bezigheden, verfrissing, deftige houdingen om even in te dutten en de lunch opeten, ... De tijd ging nog redelijk goed voorbij en na bijna 6 uur onderweg, waren we om iets na 2uur aangekomen in Serrakunda. “En we gaan nog niet naar huis, belangen niet, belangen niet!“ Vanuit Serrakunda de weg proberen zoeken tot de market: ’t is altijd rechtendoor en dan kom je ineens een splitsing tegen. Op het goed gevoel verder gaan en we zijn er toch ook geraakt. Tijd voor te shoppppen!!! Wat we hebben gekocht: surprise!  Tijd om toch naar huis te gaan: bush taxi zoeken tot in Banjul en home sweet home na een zalig weekendje Gambia!

Wat ons hier opvalt is dat er veel mensen zijn die een probleem hebben om de “s” uit te spreken. Enkele woorden die ons zijn bijgebleven en die voor spontane lachbuien zorgen: mangoscheaschon (mango season), bushkkicken (bush chicken), mouscha (Mousa), inschide (inside)... We vragen ons alleszins af hoe ze het volgende zouden uitspreken: sappige sinaasappelsap?

Ondertussen is het al woensdag, dus al 2 dagen lesgegeven. Aléja lesgegeven aan 4 studenten in een klas, ’t is eens iets anders! Toch wel even wennen! GJ heeft ondertussen zijn eerste informaticalessen gegeven en daar was ik getuige van. 24 leerlingen die op de pc mochten werken was dan ook iets spectaculairs voor hen. Je moet ze alles van in begin uitleggen, welke knop, waar je die vindt, ... Maar hij heeft dat fantastisch gedaan! :-D

 

Zonnige, warme groetjes uit het fantastische Banjul.
Alvast nog veel winterpret in de lente!

GJ en Catherine