Dag lieve
Gambia-fans
Hier zijn
we weer, met veel nieuws keer op keer. De weekdagen zijn gevuld met lessen en
de weekends met avontuur, relaxing moments, …
De
paasvakantie is begonnen, dus is het tijd voor Easter studies: lessen tijdens
de paasvakantie. Eest had ik daar toch wel wat vragen bij, maar de organisatie
is op z’n Afrikaans gebeurd. Eerst zien hoeveel leerlingen er komen opdagen,
dan de leerkrachten kiezen die komen lesgeven en dan zien hoe alles verloopt.
Wat bleek? Ik heb gemiddeld 6 leerlingen in grade 8 en 15 leerlingen in grade
9, dus gewoonweg fantastisch. Het voelde zelfs raar in begin om zo’n kleine
klassen te hebben.
Vorige week
werd ons gehalte flexibiliteit zeker getest:
aangezien er tijdens de easter studies geen time table (lessenrooster)
is opgesteld, is het een beetje zoeken en delen om les te mogen geven. Het kan
dus zijn dat je aan een les begint, maar je weet nooit wanneer de bel zal
rinkelen (handmatige bel eh, zoals aan de koeien!). Het kan goed zijn dat je
les een half uur duurt, een uur en zelfs anderhalf uur. Je weet het pas wanneer
je de bel hoort. Op zich nog wel redelijk ambetant maar doordat ik S.E.S. en
wiskunde geef, kan ik na een tijdje gewoon switchen van vak, waardoor het zowel
voor de leerlingen als voor mij toch nog leuke lessen worden, met verschillende
werkvormen. Wanneer je merkt dat je ‘s morgens maar 3 leerlingen hebt (zoals
afgelopen zaterdag: ja op een zaterdag......), kan je vlug vlug een beschrijf
en teken opdracht uit je mouw schudden, een quiz, zeeslag met coördinaten,
pappenheimers-spel,... Een fantastische
uitdaging!
De eerste
‘echte’ ICT-les. Het was direct toch wel klasje vol. Ondanks dat het vakantie
was wou er niemand van de aanwezige leerlingen op school de computerles missen.
Beginnen bij het begin dacht ik dan. Ik had alle onderdelen van de computer,
scherm, mouse, keyboard, ... opengelegd en hun kennis getest rond deze dingen.
Bij sommigen hadden ze al basis kennis, anderen hadden nog nooit een computer
gezien. Eerst tonen hoe ze alle kabels moeten aansluiten, daarna was het de
beurt aan hen. In groepjes van drie moesten ze de kabels van de vorige losmaken
en opnieuw aansluiten. Nadat ze dit allemaal gedaan hadden was het tijd om de
computers voor de eerste keer op te starten. Ik was verwonderd naar hoe
onhandig iedereen met de computer omging. De muis bedienen leek voor velen een
heeeele opgave. Wat natuurlijk al snel tot euhm.. “het opgeraken van geduld”
met zich meebracht. Het was echt een kwestie van mijn eigen kunnen op zij te
zetten en me in hun plaats te stellen. Maar als ze na 10 keer nog steeds
rechtsklikken ipv. Links dan borrel ik wel even. Sommigen kunnen er al redelijk
mee overweg. Anderen moet ik echt het handje vasthouden, het is wel aanpassen.
Maar ik laat ze ook zoveel mogelijk elkaar helpen. Als ik iets klassikaal heb
uitgelegd en iemand stelt dezelfde vraag dan laat ik de andere leerlingen
helpen. Maar ze gaan verbazingwekkend vooruit!
Op
donderdagavond hebben we de arch bezocht (beetje zoals Arc de Triomph in
Parijs). Binnenin was er een museum over de national history en culturele
aspecten van Gambia en langs de buitenkant kon je genieten van een prachtig
uitzicht over Banjul. We hadden ons bezoek zodanig goed gepland dat we iets
voor zonsondergang naar binnen zijn gegaan. Genietend van het uitzicht maar
toch niet helemaal gerust door het balkon dat niet zo stevig leek, hebben we
een prachtige zonsondergang gezien. Ook een voorbijrijdende president (met zijn
volledige garde) hebben we kunnen aanschouwen.
Op vrijdag
hadden we veel gepland, maar zoals altijd in den Afrik zijn ge nooit zeker wat
er kan gebeuren en wanneer uw afspraken nu juist zullen doorgaan. We gingen
gaan eten, en slapen op verplaatsing, maar door een verrassende wending van de
verkiezingen waren redelijk wat mensen van slag. Post-ponen die handel. Dan
maar een rustige avond. Aangezien het nog maar 4 weken zijn hebben we ons bezig
gehouden met To Do lijstjes te maken om onze hoofden leeg te maken zo kunnen we
alles stap voor stap uitvoeren. Eindwerkje, brieven en kaartjes posten,
activiteitenrooster, shoppen, mensen bezoeken, mails sturen, blog updaten,
projectweek en geld afhalen zijn maar enkele voorbeelden.
We zijn
ondertussen al 63 dagen in Gambia, maar toch hebben we nog linken met België.
Het is immers hier dat we de liedjes van Bart Peeters hebben ontdekt (dankzij
Shanna). Waar een tripje naar Afrika al niet goed voor is. GJ is ondertussen al
helemaal verslaafd aan het enige Bart Peeters liedje dat we hebben “ Allemaal
door jou” en ik zing alle dagen “Wanneer
” van Kia (sjanske dat die gastjes hier geen Nederlands kunnen seg!).
Zaterdag
moest Catherine lesgeven, ik had andere
plannen. Het eerste luxueuze uitstapje van de reis. Ik en Shanna hadden al heel
vroeg afgesproken om Bakau te gaan verkennen. Waarom zo vroeg? Tis weekend!
Nja, elke laatste zaterdag van de maand is hier “Operation Clean The Nation”
een zeer mooi initiatief om ervoor te zorgen dat niemand werkt die dag van ‘s morgens
tot ‘s middags, maar opruimt en opkuist. Wat soms wel echt belangrijk is.. denk
maar aan ziekenhuizen waar ze soms gewoon dingen op de grond smijten. De weg
uit Banjul ging dus van 7 uur ‘s morgens gesloten zijn tot 13u. Vandaar de
vroege start van de dag. Even naar het strand geweest. (ik was er al geweest
maar was vergeten dat dat dus Bakau was) Daar de vissenrookers, vissers en
vissersboten bekeken. Al snel hadden we een vriendelijke mens die ons kwam
vergezellen. Hij gaf wat uitleg over de omgeving en wou ons met plezier naar
een uitkijk punt brengen: Een hutje waar een Jihad begraven was. Toen we op de
markt passeerden vroeg hij of we niet een theetje wouden drinken bij hem thuis.
Voor we het wisten zaten we in zijn tuin.
Hij stak al snel een houtvuurtje aan om het water te koken. In zijn tuin
stond een hele grote pompelmoesboom. Even later zat hij helemaal vanboven in de
boom en had hij de grootste pompelmoes die hij vonden kon in mijn handen
geslingerd. De plaatselijke papegaai vond ook al snel zijn weg op onze vinger.
Ook het brood met boter konden we niet weigeren. Dat heb ik professioneel in
stukjes gesneden en aan zijn kinderen verdeeld. Hierna hebben we ons richting
de markt begeven. Dan verder via het strand naar een stukje paradijs. Een stenenstrand
waar we ons opt gemakske konden placceren om de net niet zure pompelmoes aan te
snijden. Hij was zoo perfect en vers. Hierna maakten we kennis met plaatselijke
vissers. Na een korte les kon ik ook aan de slag. Mijn fake vis zo ver mogelijk
de zee in slingeren en dan binnenhalen. Jammergenoeg heb ik geen visjes kunnen
binnenhalen. Wel zijn we op het strand Tenesita en Lisabeth tegengekomen.
Tenesita is een vrouw van 50 jaar die voor de VN (United Nations) werkt in in
staat voor de voedselverdeling hier in The Gambia. Belangrijke madam dus.
We zijn
samen naar haar huis gestapt en daar hebben we onszelf voorzien met de nodige
drankjes en heb ik terwijn Shana en Lisabeth elkaar wat beter leerden kennen
samen met Tenesita de Chilli Con Carne klaargemaakt. (Ja ik kan koken.) Het was
overheerlijk. Hierna zijn we naar de Botanic Garden geweest, hier vond je alle
bomen en planten die er maar in de Gambia te vinden zijn terug. Ook met de
nodige partij vogels uiteraard. Daarna vertoefden we nog even op de toeristenmarkt
om mij uit te leven voor alle dames de beste prijzen uit de kan te halen. Back
to Tenesita’s place. Zij woont in een prachtig huisje op haar eentje. Al
blijven er wel regelmatig mensen slapen. Mijn eerste glasje witte wijn
gedronken in Afrika. Lekker! Hierna wa het tijd om nekeer echt den toerist uit
te hangen. Naar het hotel gegaan en daar (Ben ik zeer goed in.) super zelfzeker
binnengewandeld tot aan het zwembad. Even genoten van het koude zwembadwater.
Hierna toch eens de prijzen gaan checken van de massages. Dat viel allemaal
zeeeer goed mee en een uurtje was met minder dan 15 euro betaald! Allevier
(zelf in het hotel kan je serieus afdingen) een zalige Aloeeeveera massage
gehad. Betoverd keerden we terug naar Tenesita’s place. Daar dronken we nog een
degustiefke waarna we huiswaards (Toch voor Shana) keerden om Catherine te
gemoet te gaan.
Catherine
is ’s avonds naar Mangai gekomen om
samen met Fatou dinner te koken: fried fish, smashed beans, jaaam, tomatensaus
met ajuin en brood. Het koken verliep heel goed: lachen met mopjes, botsende
poepen, traantjes bij de ajuinen pellen, alles pletten met een stamper, ...
Zeker een anderhalf uur bezig geweest om alles klaar te maken en te koken maar
het resultaat mocht er zijn: het was superlekker. Ze heeft haar buikje goed
rond gegeten. De volgende dag heeft ze samen met Fatou lunch klaargemaakt:
meatboulets. Zoals de naam het zegt: gehaktballen, maar met geplette
kippenfilet en gehakt, gekookt in een grote pan met allemaal groenten
(aubergine, ajuin, wortel, look, kool, ...) en rijst.
Nu dat we
toch aan dat onderwerp zijn beland: Catherine krijgt meer en meer
liefdesverklaringen (en huwelijksaanzoeken), zowel op school, op straat als via
via die het haar dan vragen. Het is alsof ze ruiken dat ze ineens terug single
is. Natuurlijk heeft ze ze allemaal vriendelijk en met de glimlach bedankt en
afgewezen. Of misschien toch niet altijd? Wordt vervolgd...
Quote van de week: A rainbow needs sun but also rain to shine.
Zonnige groetjes uit the smiling coast of Africa.
Gj en Cath.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten